PROJECT 1975

Op 1 januari 2025 ben ik begonnen met dit project: het portretteren van mensen die net als ik geboren zijn in 1975 en in 2025 de prachtige leeftijd van 50 jaar mogen behalen.

Toen ik zelf rond de 20 jaar oud was vond ik iemand die 50 werd echt oud en naarmate de aanmeldingen binnen kwamen van “lotgenoten” of beter gezegd jaargenoten bleek dat zij dit sentiment heel erg deelden.

Ik heb het natuurlijk uitgebreid besproken met de “modellen” en we waren eigenlijk allemaal van mening dat het misschien wel een kwestie is van perceptie en dat de twintiger van nu “ons” misschien ook wel oud vindt. Maar wat blijkt? Dat is dus niet het geval. De twintiger van nu vindt ons helemaal niet oud.

Uiteraard hebben we zo nu en dan een lichamelijk ongemak en moeten we vaker de leesbril erbij pakken...wat de jongeren natuurlijk met heel veel plezier aangrijpen om ons oud te noemen.

Ik werk met veel jonge mensen en zei een keer voor de grap: “ik wil jou nog wel eens zien als je 50 bent, vriend“ (deze persoon had de leeftijd van net 20). Waarop het antwoord kwam: “hahaha, dat ga jij niet meer meemaken”.

Ondanks dat het een grapje was (echt waar), realiseerde ik mij ineens dat ik toch al op de helft ben.

Je kunt dit natuurlijk ook omdraaien naar iets positiefs. Ik ben pas op de helft en heb nog heel veel mooie dingen voor de boeg. Dingen en avonturen die ik als “broekie” niet zou zijn aangegaan, maar waarbij ik nu denk: ”fuck it, wie doet me wat?”.

En persoonlijk is er ook wel een besef van: “ja, die 50 jaar, die heb je wel mooi gehaald!”. Mijn moeder is helaas niet ouder geworden dan 30 en mijn vader heeft net 2 jaar als 50-plusser mogen doormaken voordat hij stierf.

Toen ik met dit project begon had ik vooral voor ogen om de verschillen tussen de mensen die ik portretteer te laten zien. De ene 1975-er is de andere niet (alleen afgaand op uiterlijk), toch? Ik zie bijvoorbeeld wel eens mensen op televisie die jonger zijn dan ik en die er toch voor mijn gevoel veel ouder uitzien. Alhoewel dat natuurlijk ook aan mijn “objectieve” zelfbeeld kan liggen…Maar, gaandeweg moet ik zeggen dat de verschillen minimaal zijn. Daar zitten wel wat kanttekeningen aan, omdat de mensen die ik heb gefotografeerd misschien wel allemaal in een bepaalde hoek zitten en ik andere mensen niet heb kunnen bereiken met mijn oproepen.

In mijn project gaat het alleen om het visuele aspect en natuurlijk is de ene persoon veel meer getekend door het levenspad dat hij/zij heeft bewandeld en/of zich nog steeds op begeeft. Maar wat er zich precies afspeelt achter de voordeur van de geportretteerden is in veel gevallen niet te zien en dat is bij anderen die niet geboren zijn in 1975 niet anders.

Ik ben iedereen die mee heeft gewerkt aan mijn project enorm dankbaar. En ik hoop oprecht dat ik ze over 25 jaar allemaal nog eens op de foto mag zetten en dan voor het project 1975 2.0 (“75 jaar en nog lang niet op!”).